ByÂł juÂż wieczĂłr. Drobna kobieta siedziaÂła na werandzie obserwujÂąc krople wody, lejÂące siĂŞ z nieba. JednÂą rĂŞkÂą bujaÂła lekko koÂłyskĂŞ w ktĂłrej znajdowaÂło siĂŞ ÂśpiÂące dziecko.  ByÂła roztrzĂŞsiona.  Nieporadnie ÂścieraÂła Âłzy pÂłynÂące po policzkach. Nie miaÂła pojĂŞcia co robiĂŚ. Jej cĂłreczka, od dÂłuÂższego czasu Âźle siĂŞ czuÂła. Dni miaÂły szybko, a z czasem choroba pog³êbiaÂła siĂŞ.  Nie mogÂła juÂż znieœÌ widoku cierpiÂącego dziecka. OwinĂŞÂła niemowlĂŞ w koc i poÂłoÂżyÂła w ³ó¿eczku, ktĂłre znajdowaÂło siĂŞ w kÂącie izby.  ZÂłapaÂła z chustĂŞ le¿¹cÂą niedaleko i szybko wybiegÂła z domu. MiaÂła tylko jednÂą moÂżliwoœÌ na uratowanie cĂłrki. ÂŻadne zioÂła ani okÂłady nie skutkowaÂły, przeciwnie, byÂło coraz gorzej. BiegÂła boso przez ciemny las, co chwila potykajÂąc siĂŞ o ga³¹Ÿ lub depczÂąc po ostrych kamieniach. Nie zwracaÂła uwagi na bĂłl, zimno i ciemnoœÌ, zdrowie dziecka byÂło dla niej najwaÂżniejsze. Po kilkunastu minutach udaÂło jej siĂŞ dotrzeĂŚ pod ma³¹ chatkĂŞ, w g³êbi lasu. Nie byÂła pewna czy powinna tam iœÌ, ale w takiej sytuacji nie miaÂła wiĂŞkszego wyboru. ZapukaÂła lekko w stare drewniane drzwi. Nie musiaÂła dÂługo czekaĂŚ, po chwili ujrzaÂła przed sobÂą starÂą, siwÂą kobietĂŞ ubranÂą w podarte chusty i zniszczonÂą, brudnÂą sukniĂŞ, niestety nie mogÂła jej siĂŞ zbyt dobrze przyjrzeĂŚ, przez panujÂąca ciemnoœÌ. Staruszka tylko skinieniem rĂŞki pokazaÂła jej drzwi, tak wiĂŞc nie wiele myÂślÂąc mÂłoda, zrozpaczona dziewczyna weszÂła do chaty.
-CzekaÂłam na ciebie Elizabeth – Staruszka spojrzaÂła przelotnie na swojÂą towarzyszkĂŞ i zabraÂła siĂŞ do przeszukiwania fiolek, z ró¿nymi zioÂłami i pÂłynami.
-ProszĂŞ mi wybaczyĂŚ, za to najÂście, ale chciaÂłam prosiĂŚ o…
-Wiem po co przyszÂłaÂś zÂłociutka, mam to czego potrzebujesz i dam ci to, ale pamiĂŞtaj Âże nic nie jest za darmo.
-WiĂŞc co mam zrobiĂŚ?
-Wystarczy, Âże tego uÂżyjesz. To czego chcĂŞ wezmĂŞ sobie sama.
-Ja… dziĂŞkujĂŞ.
Dziewczyna wybiegÂła szybko z domku, trzymajÂąc w dÂłoni fiolkĂŞ. Po pewnym czasie dotarÂła do swojego domu i zaparzyÂła otrzymane zioÂła. ObudziÂła swoje dziecko i podaÂła mu je natychmiast. JuÂż rano dziewczynka byÂła zupeÂłnie zdrowa, tak jak by choroba wyparowaÂła. Kobieta byÂła szczĂŞÂśliwa i nie myÂślaÂła nawet o tym co powiedziaÂła jej staruszka. Jednak po kilku dniach odwiedziÂła jÂą jej bliska przyjació³ka, Emyly. OkazaÂło siĂŞ, Âże jej dziecko rĂłwnieÂż nie czuje siĂŞ najlepiej i ma podobne objawy, co dziewczynka. Kobieta od razu poleciÂła jej wizytĂŞ u staruszki, opowiadajÂąc jej o cudownym ozdrowieniu. Niestety ta, po usÂłyszeniu historii wybiegÂła przeraÂżona z domu Elizabeth krzyczÂąc, Âże  jest czarownicÂą i zapewne podaÂła niemowlĂŞciu trucizny. Kobieta nie rozumiaÂła jej zachowania, ale uwaÂżaÂła, Âże nawet jeÂśli zioÂła byÂły zaczarowane, to i tak podaÂła by je wiedzÂąc, ze dziecko przy tym wyzdrowieje. Po kilku dniach gdy Elizabeth wrĂłciÂła do domu, zastaÂła tam Emyly trzymajÂącÂą w objĂŞciach jej dziecko i kilku chÂłopĂłw. Nie rozumiaÂła o co chodzi, jednak po chwili zostaÂła przewrĂłcona na ziemiĂŞ i zwiÂązana. Po silnym uderzeniu w gÂłowĂŞ, ktĂłre zadaÂł jeden z towarzyszy jej przyjació³ki zemdlaÂła. PrzytomnoœÌ odzyskaÂła dopiero, gdy przywiÂązana byÂła do wysokiego, lekko juÂż pÂłonÂącego pala a do okoÂła niej zgromadzeni byli wszyscy mieszkaĂący, trzymajÂący w rĂŞkach pochodniĂŞ i krzyczÂący gÂłoÂśno. Dopiero teraz zdaÂła sobie sprawĂŞ co siĂŞ staÂło. Ale to przecieÂż nie moÂżliwe, nie byÂła czarownicÂą! A co stanie siĂŞ z jej cĂłreczkÂą jeÂśli ta zginie? ZaczĂŞÂła gÂłoÂśno pÂłakaĂŚ i woÂłaĂŚ o pomoc. Po chwili, z tÂłumu wyÂłoniÂła siĂŞ Emyly wci¹¿ trzymajÂąc w dÂłoniach jej cĂłrkĂŞ.
-PÂłoĂą nieczysta! Zostaw naszÂą wioskĂŞ w spokoju i zabierz te przeklĂŞtÂą istotĂŞ razem ze sobÂą!
Kobieta rzuciÂła pÂłaczÂące dziecko w ogieĂą pod stopy swojej matki. Gdy Evelyn byÂła juÂż bliska Âśmierci, a jej zwĂŞglona skĂłra, powoli odpadaÂła od ciaÂła ujrzaÂła w tÂłumie kobietĂŞ. TĂŞ samÂą, ktĂłra podaÂła jej lek, Tylko teraz takÂą, bardziej przeraÂżajÂącÂą, z szaleĂąstwem wypisanym na twarzy. Teraz juÂż rozumiaÂła co staruszka miaÂła na myÂśli mĂłwiÂąc, ze sama odbierze zapÂłatĂŞ...